Bezoek aan Singaraja

Alweer een stralende dag met zon en strak blauwe lucht. In de nacht heeft het wat geregend en de tuin ligt er weer fris bij. We gaan na de lunch weer naar de cabana met uitzicht op het rijstveld. De ochtend gaan we “liggen, luieren en lezen”. Vanmiddag gaan we naar Singaraja en bezoeken de pasar. Om 15u komt de chauffeur, Suta Adnyana (081338618871) ons ophalen met zijn busje. Ze rijden hier bijna allemaal in een Suzuki voor 6 personen. Iedere particulier is ook een taxichauffeur. De rit is kort, duurt ongeveer een half uur. Het verkeer is druk, veel brommertjes en ook auto’s. De wegen zijn wel een stuk beter en breder dan in het binnenland. In Singaraja hebben de Nederlanders gewoond en gewerkt. Je vindt er nog typische Nederlandse huizen, maar et merendeel is vervallen en ziet er verpauperd uit. Nadat de Nederlanders in WOII er door de Jappen zijn uitgewezen is het vastgoed niet meer onderhouden. We bezoeken hier de Pasar, de Boeddhistische tempel en de haven
De tempel lijkt een opgepoetst beeld, Het glimt je tegemoet.
Bali bevolking is ongeveer 10% moslim, ± 10% boeddhist, ± 10% Christen en ±70% Hindoes.
In de haven, die eens een wereld haven was waar veel handel werd gedreven ligt er nu verlaten en desolaat bij. Geen schip kan de haven meer bereiken, het is dichtgeslibd, en niemand die wil investeren in het uitbaggeren.
Triest is het verhaal van de restauratiehouder van een klein restaurant op de pier in de haven. Mooi uitzicht, maar geen klanten. De man kwam in zijn mooiste pak aan gesneld toen we op zijn terras plaatsnamen voor het nuttigen van een fruitsapje. Hij vertelde trots dat hij half Mongools en Balinees bloed had. Mijn beeld was meteen gemaakt… een nazaat van de beruchte en beroemde Dzjenges Khan stond in levende lijve voor ons. Zijn vrouw en 8 kinderen liepen om hem heen. Hij vroeg of hij ons een menu mocht serveren. Maar gelet op het feit dat het nog vroeg in de middag was hebben we bedankt. Triest was zijn verhaal over zijn investering. Eigenlijk was hij loodgieter, maar had een gok gewaagd. Het verhaal deed de ronde dat de haven zou worden opgeknapt zodat er cruiseschepen zouden kunnen komen. De bouw van de pier met kleine restaurantjes werd al snel begonnen. Onze gastheer dacht niet lang na en kocht het eerste deel van de pier. Sindsdien is het rustig. De uitbaggeren moet nog steeds gebeuren en de cruiseschepen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Dat is een behoorlijke tegenvaller wanneer je 10 monden te voeden hebt.
Maar het verhaal staat wel als voorbeeld voor heel veel initiatieven in Bali. De gedachten zijn groot, maar het doen blijft uit.
De pasar is enorm groot. En je vraagt je af wat de mensen met al de goederen/ producten doen die niet verkocht worden. Tenslotte is er niet 1 die alleen dit product probeert te verkopen. De concurrentie en het aanbod is enorm. We kijken onze ogen uit in de smalle gangetjes waar sarongs, kleding, slippers, voedsel, fruit, vis en levende kippen en ganzen worden verhandeld. Als je buitenkomt weet je hoe frisse lucht ruikt. Onze chauffeur rijdt ons zwijgzaam en bedachtzaam naar ons verborgen paradijs terug